#veles taxi

[sword-day]

Talk it over with your brother.

DAREDEVIL 01.04 In the Blood

[sword-days]

DAREDEVIL Nikolai Nikolaeff as Vladimir Ranskahov Costume Design by Stephanie Maslansky

[frostedroyaltea]

Summer Days

The summer sun beat down on the back of Piotr’s neck and he wiped the gathering sweat away with the back of his hand. He wiped his forehead with his sleeve and glared down at the inventory sheet he was holding. 

He had no idea why Anatoly and Vladimir decided they all needed to do inventory on a day like this. Especially stuffed in stuffy closets and warehouses that had no conditioning what’s so ever. Vladimir still refused to let them open the windows. Yes, opening and closing them was a pain, especially in the warehouse they were currently in. but it would be worth it, Piotr had argued to Vladimir who stubbornly refused to give in.

Piotr silently cursed his and Sergei’s big headedness as he signed he name at the bottom of the sheet when he finally got to the last item. Maybe he could convince Anatoly to make Vladimir see reason when he got there to make sure everything was running smoothly.  

He left the stuffy closet, accidentally shutting it too hard and slamming it. He ignored Vladimir’s “hey!” that came from the air conditioned office and stalked over to the rows and rows of shelves that were on his next sheet. He wished Aslan was here. Then they could complain about their boss together. 

He wiped his forehead again then rubbed his face with one hand, sighing. The heat seemed stuck in his lungs and the dust in the air coated his mouth and throat, practically choking him. Piotr glared down at the paper. The words were starting to blur together and he squinted to make sense of them. 

He rubbed his eyes with one hand to try to clear them. He dropped the papers to the ground to put a hand on the shelves to steady himself, suddenly feeling weak and nauseous. His ears were ringing, he couldn’t hear anything, and had no way to know if someone noticed. 

He opened his mouth today something, call for help, but nothing came out. His vision when black and he dropped. 

Piotr woke to several blurry faces above him and his head, embarrassingly, in someone’s lap. He blinked and his vision cleared. “Hey, hey,” Anatoly said. Piotr blinked. He wasn’t sure how long Anatoly had been here, how long he had been unconscious for. “You’re okay. You’re okay.” It took him a second to realize he was trembling. 

“What happened?” Piotr managed to ask.

“You passed out,” Anatoly said. “I saw you when I was walking in.” He took a cloth someone, Dmitri, handed to him and put it on Piotr’s forehead. “You were only out for a few seconds luckily.” He combed a hand through Piotr’s hair and Piotr leaned until the touch before he remembered where he was. “Vladimir called an ambulance,” Anatoly said, annoyance edging his voice. “He and Sergei are trying to figure out what they’re going to tell them.”

The paramedics, thankfully, did not ask any questions about the contents of the warehouse. That, however, did not mean they wouldn’t report them so Vladimir and Sergei said they’d be “taking care of it.” Anatoly told them not to hurt them. 

Piotr ended up not going to the hospital. The paramedics, thankfully, didn’t press him to. They just said to call or have someone drive him if he felt he needed to go. 

Anatoly finally allowed him to sit up when they left him and then insisted on helping him to the office. Once there he laid down on the couch they had for when Vladimir and Sergei worked long hours and nights. He closed his eyes and let out a breath. It was still too hot.      

[kezenani]

ez :D <3

/a BRFK fb. oldaláról

Várjál, ezt még elmondom. Izének néztek, lomnak, kidobott játéknak, én nem tudom, fölöslegnek, megunt hogyhívjáknak. Komolyan. Ezt írták legalábbis. Kik, kik, hát az elrablóim. Levélben. Dehogy, nem váltságdíjat kértek. Bocsánatot. Én egyébként nem haragszom, jó balhé volt. Na.

Ücsörgök este kint, ahol szoktam a presszó előtt a székemen, érted, kellemes, tiszta, hűvös idő volt, bírom az ilyet, kicsit emlékeztet a gyerekkoromra, a tajgai tavaszelőre, az erdőszélen birizgálták a bundám ilyen friss fuvallatok. Ez persze totál más, mióta belvárosi medve lettem, elkényelmesedtem, elszakadtam a természettől, de éjjelente, amikor nagyjából elül a zaj, meglassúdik a forgalom, még érzek valamit a régi időkből, mindegy. Ott mélázok magamban, már azt sem tudom, igazából min gondolkodtam, semmi lényeges, nagyívű, annyi csak, hogy veszek holnap mackósajtot, ráéheztem, tudod, milyen nehezen parancsolok a gyomromnak. Na, ebből semmi nem lett.

Megállt egy taxi, kiszállt egy ember, nézegetett. Ebben még semmi nem volt, elvégre azért volnék: látványelem, vendégmegállító, szőrös gesztus, szelfikellék, játék. Megfogott. Ilyen is volt már, én különösebben nem bánom, csak ne a hónaljamnál húzogassanak, ott érzékeny vagyok. Felemelt. Elvitt. De nem csak úgy gyalog, öt-tíz méterre, poénból, olyan volt már, belga bachelorbrigád, lágymányosi lánybúcsús bringák, tudnék mesélni. De eddig mindig visszaültettek a helyemre, fotóhegyek, kész, az élet ment tovább. Most viszont én mentem tovább, jobban mondva vittek, kérlek szépen, méghozzá egy taxiba begyömöszölve. Egyre távolodtunk, végig a Szinnyein, én meg hallgatom, hogy jó leszek otthonra, még tűrhető az állapotom (!), aztán kiszállásnál, hogy kicsit nehéz vagyok, mint a sár, nomost azért érzed a helyzet groteszk mivoltát; majd legközelebb kajak fogyózok, mielőtt elrabolnak, nem? Figyelj, olyan nagyon azért nem estem kétségbe, ahhoz képest, hogy el voltam rabolva, bundám szála nem görbült. A mobilom persze nem volt nálam, de úgy voltam vele, hogy majd csak lesz valami… Lett.

Gazda nagyon keresni kezdett, ahogy észrevette az eltűnésem, Facebook-on köröztetett, a zsaruknak is szólt. Ezt észrevette a rabló is, mérlegelt, sutyorgott a társával, és már nem ért nekik annyit az egész. Mit szépítsem: kitettek a Jósika utcánál, becsületükre legyen mondva: jól bántak velem, nem sanyargattak, tettek rám egy levelet, hogy hát szánják-bánják, benézték, azt hitték, hogy lom vagyok… Phúúú… Jólesett, sejted. Egy közelben lakó srác talált rám, ismert, már a Facebook-ról, tudta, mi a dörgés. Bevitt magához, ne fagyoskodjak, vagy el ne vigyen újra valaki, amilyen kapós lettem… Aztán jöttek a rendőrök, röhögtek, persze, hogy medvementő-akció, ez Budapest, nem ám a New York-i helyszínelők, de atomkorrektek voltak. Odaálltak egy csíkos Skodával, beültettek a jobb egybe, övemet is bekötötték, mondták, hogy ne nyúljak semmihez, majd ők szirénáznak, ha kell, de aztán nem kellett. Az egyik rámhozta a frászt, hogy megyünk a kapitányságra, mert bűnjel vagyok, vagy mi, iktatnak, betesznek egy kamrába… de csak poénkodott. Pár perc alatt hazavittek a kávézóhoz, Gazda már várt, lepapírozták, hogy nem sérültem meg, aztán visszaültem a székembe.

Hát, igazából ennyi volt. Megvagyok.

Bernát

[1rsoldiersince2012]

Bound by Law (Matt Murdock x reader)

Words: 2584 (chapter 22)

Summary:

You and Matt met in the courtroom. Now, you may think that Matt was a knight in shining armour and defended you in the name of all United States laws, but that was not the case. Matt was totally destroying your client, and you wanted to tear him into pieces right then and right there, because with Murdock as your rival, your head is on the firm's plate with each case. Did Matt care? No, he only cared about bringing justice, he was a human-machine, driven by the need to bring righteousness no matter the cost. Or was he just that? What happens when you get involved in Fisk's business and Daredevil's lies against your will?

UPDATES EVERY other FRIDAY ?

Find my other accounts on ao3 and wattpad!

ao3: https://archiveofourown.org/users/1rSoldierSince2012

wattpad: https://www.wattpad.com/user/1rsoldierSince2012

22. In the Blood

While you were lying in bed with a book, trying to distract yourself from what happened earlier, so painfully aware of Robert's presence next door, Matt found himself engaging in another conflict with the Russians. As well as has Wesley.

Although Fisk's business has been going on quite well recently, the Russians became a problem and Wesley's headache yet again. Simply because they were unable to contain the Devil of Hell's Kitchen. Wesley confidently strides into the taxi workshop, looking up and down at the two men in the middle of the garage. "Oof, those look like they hurt." He mutters with no emotions of compassion or mercy. Only sheer disappointment.

"I've had worse." Anatoly answers with a thick Russian accent, making Wesley's ears bleed. Oh, how much he hated working with them, yet he had to admit that the Russians were a cheap brute force, but... They started slipping too much recently.

"I know how much your people delight in extolling the amount of pain they can endure, but maybe next time you could try ducking? Leland's finalized the paperwork. Prohaszka's holdings in Kitchen Cab have been acquired and transferred via third party to Veles Taxi. Your distribution infrastructure just doubled." Wesley spills quickly, maintaining the same relaxed tone the whole time. Tone that was intimidating everyone.

"Tell your employer we are grateful." Anatoly takes the papers from Wesley's hands and slips through some pages.

"Don't think he really cares at the moment. You were light again this week." Wesley looks at the two men in front of him, beat to a pulp, yet still cocky.

"There was a complication." Vladimir intervenes, saving Anatoly's ass from the deadly stare.

"One you assured us you were addressing." Wesley rolls his eyes slightly, crossing his arms.

Vladimir hurries to remind Wesley about his brother, "Do you know what he was asking? This fool who laid hands on my brother?"

Wesley refrains from rolling his eyes again, and just wants to get out of this filthy place as soon as possible, "not my concern."

"It should be. He was asking about your employer, by name." Anatoly steps in the chat again.

"All the more reason to settle this. You sneeze, we all catch a cold. Madame Gao and Mr. Nobu have expressed their disappointment." Wesley simply answers, watching how Anatoly's eyes got bigger upon the mentioning of Gao.

"We have not heard of this." Vladimir breaks the short silence.

"Hmm," Wesley hums throatily, "that's because we've been talking behind your back, about how the Russians can't seem to handle one man running around in a mask. I mean, if he had an iron suit or a magic hammer, maybe that would explain why you keep getting your asses handed to you-"

Vladimir starts walking off before the sentence is finished, with Anatoly following him. "We're done here."

"He's weakened your operation." Wesley drops, pushing his glasses up his nose.

Vladimir turns back on his heel and quickly returns to Wesley, trying to prove who's the man of this place by standing close to Wesley. "You think us weak?"

"This isn't personal, Vladimir. It's business. Distribution of Madame Gao's product has been affected, which in turn is causing delays in other ventures. This is not acceptable. Fortunately for all parties, my employer has agreed to help return you to solid footing."

"How?"

"By aiding you in certain duties deemed vital to the continuation of service-" Wesley smirks a little, while Vladimir turns to leave again.

"He wants to take over."

"We value the services you provide, but clearly," Wesley says louder, laughing under his breath, "you need help providing them. We'll all profit nicely under the new structure."

"How nicely?" Anatoly stops Vladimir with one hand.

The men exchange a row of words in Russian, making Wesley sick from the language again, although he regretted now that working with Russians, he had a language barrier. The feeling of being not superior in the situation was crushing to say the least. Vladimir finally turns to look at Wesley, "tell Mr. Fisk-"

"We don't say his name." Wesley cuts right away, instantly annoyed.

"Tell... Mr. Fisk..." Vladimir says again, this time more confidently, "that if he wants a pound of flesh... he can come here and carve it himself."

Wesley exhales through his nose loudly. "This is an offer, not an order. The choice of how we proceed is yours. Talk it over with your brother. We'll be in touch." Turning on his heel, he leaves the garage, returning to the black SUV, where Fisk was already waiting for him.

Vladimir and Anatoly continue arguing in the garage, finally deciding on sneaking into the hospital to get more information from Semyon.  Meanwhile, Wesley closes the doors and immediately takes off his glasses, rubbing his eyes for a moment. Fisk patiently waits for him to say anything, intently following every movement of the man in front of him. Although he was the same man that he knew, there was something different about Wesley today. Something so small and simple that it was not visible to the eye of the cold-blooded maestro in the black suit.

"Anatoly may be the way in. He seems more amenable to the proposition, or at least not quite as...vitriolic as his brother." He finally says, not putting his glasses on yet. 

"Well, confrontations can be expensive. I'd prefer to handle this quietly. How are we on the timeline?" Fisk asks immediately.

"Within a reasonable margin. Assuming we can settle with the Russians quickly."

"We will. One way or another."

"What about the masked idiot?" Wesley clutches his glasses slightly, knowing that the force he applied might be enough for them to break. The fact that The Devil not only ruined their business, but also hurt you, was enough for him to finally snap and punish that idiot himself.

Fisk sighs slightly, "If the brothers can't handle him, I'll find another solution."

Car stops and Fisk immediately grabs the handle, blocking Wesley's arm from doing the same thing. " You stay with the car, I need to attend this alone." Fisk rasps, and gets out, leaving Wesley alone in the backseat, with some idiot behind the wheel.

Fisk has told him about his plans to ask Vanessa out to dinner. Of course, he was happy for his boss, but a little voice at the back of his head was laughing at him at times. Wesley remembered how cowardly he felt today when he kissed your cheek before leaving. That idiot Robert has spoiled everything. Wesley curses under his breath. He didn't even get a chance to pay the bill. Yet, the fact that he managed to kiss your cheek, to get even a little bit of physical contact was both calming and driving him insane. Of course, this was all a part of a big plan, the important dots on a huge map, but he couldn't stop that fire burning with jealously inside of him. When Robert asked you about sleeping at your place, Wesley felt the urge to take out his gun and just blow his brains out. A small, sudden sound snaps Wesley out of the trance that he was in. Looking down into his lap, he notices how he crushed his glasses, and the sharp pieces sticking into his palm made him bleed, proving that just like every other man, he was indeed vulnerable. With no panic evident on his face, only a slight frown, Wesley takes out a handkerchief from his pocket, calmly picking out the shards and wrapping what was left of his glasses into the soft material. The blood kept slowly oozing, yet James didn't hurry to wipe it. Something about that made the situation both poetic and ridiculous. 

Fisk returns rather quickly, not noticing the bloody hand of his most trusted man, and bragging about how successfully the conversation went. Wesley shoots a small, understanding smile, balling his bleeding palm into a tight fist. 

***  

Russians kept Matt busy. In fact, they kept everyone busy, turning themselves into the city's biggest headache in a matter of weeks. After Claire stitched Matt up last night, he got a burner phone for the sake of her safety, and yet the worst has happened again. The phone call that Claire managed to make before she was dragged out of her flat, made Matt feel the fire was catching up with him, thinking that because of his dumb decisions, an innocent woman might not make it till the dawn of the next morning. 

And while Matt goes on another rescue mission, putting criminals into their places, Foggy finds himself in Marci's bed again. Instead of drowning in a pile of case papers, he was drowning in the sea of white, over-perfumed sheets. Over and over again, he told himself that Marci was no good, and yet, he kept coming back to her like a moth keeps flying towards the flame.

Ironically, Matt was the one who encouraged Foggy to move on, and still, Matt himself kept the record of one-night hookups, up until they had a case against you. There was something so sinful, so strong about you that he, as a devoted Christian, was ready to commit that sin. Right now, there was no time to think about you, especially when he was beating the crap out of those Russians, but later, back in Claire's kitchen, when Matt was stitching her up, he felt the need to do anything to protect you from Wesley. Claire, still recovering from the shock, proved to Matt that the city needs protection, the city need him in that stupid mask, and you... You need him in that stupid mask as well. 

*** 

Matt returned home late. From the sounds of the city, he was guessing that it was around 2 AM. Exactly 10 hours until the court. And 7 hours until he sees you again. 6 hours until he goes to church. And 5 hours of actual sleep. If he will even manage to fall asleep. The stress of running around was catching up with him, Matt felt drained, but the emotions of people he saved, especially Claire were still raw, still getting under his skin and tearing his heart apart. How long will he be able to be sponge that takes in all of the pain and all of the emotions from others? When will Matt be able to not only give himself to others, but actually get something in return? Matt sighs loudly and lays on his back. The sheets felt like a thousand needles stabbing his back, but maybe it was because he felt like he was missing a part of himself, like he was living his whole life incomplete.

With only 5 hours of sleep Matt was dressed in his best suit, making his way towards the church. Father Lantom was sitting outside the church, wrapped up in a long black coat. The shy rays of sun illuminated his face, making him look like a saint. "Haven't seen you here in a while."

Matt feels startled, although he knew that Father always somehow saw him, even in the biggest crowd. "Well, I've been busy." Matt sits down next to him and inhales the cold weather, feeling somewhat relaxed when it fills his lungs.

"I know." Father turns to look at Matt, even more tired than he usually was. "The press loves this new mysterious figure."

"I don't think 'loves' is the word to use here, Father." Matt smiles shyly for a moment, but then his lips turn to thin line on their own.

"Love has many meanings, Matt." Father intently watches Matt for any kind of reaction, any twitch of muscles, yet he receives none. "Care to discuss what's on your heart over a cup of latte?"

"Yeah.. Sure." Matt gives up running away from those offers, not wanting to hurt the old man anymore. 

"Finally someone agreed, I've been wanting to try it since they brought the machine here." Father talks along the way, just to keep the mood of conversation going, before Matt returns to his old, quiet self. "You've got court today or do you go to work dressed like that now?"

The question throws Matt off a little, and he grins again. "Like what?"

"Ellegant." Father watches the cup filling up with steaming liquid.

"I threw on the first thing I touched."

"It was with that nicely folded handkerchief as well?" Father Lantom puts the cup in front of Matt and sits down too. Matt doesn't answer, meaning that the quick banter will be put to rest now. "Anything you'd like to say, Matthew?"

"I'd say that I'm a fool but you already knew that." Matt leans over the cup and inhales the sweet aroma, which is oddly so similar to your perfume that the thought makes him shake his head slightly.

"That goes without saying. Maybe you wanna talk about what happened in that fancy lawyer firm?" Father asks as carefully as possible, feeling the need to somehow crack the man in front of him.

"A friend of mine got hurt. That's it."

"Yet the press is saying that you're the one who hurt her."

"It was an accident, and I was an idiot." 

"Why did you go there?" Father presses, wanting to know the truth from Matt himself.

"Because..." I care. He wanted to let it out, to say those words, but something was just stuck in his throat, preventing him from doing so. "I couldn't let an innocent person get involved in a shady business."

"Did you succeed?"

"If by succeed you mean that she got shot, then no."

Father falls silent, thinking over his next words. The look on Matt's face was unreadable, something new and unusual to Lantom. "Does she know about you? The other you."

"No. No one knows. No one will know."

"And what shady business was she getting into?"

Matt scoffs a little, finally taking the cup into his hands, "her boss tried to fake the evidence. Whole case is a mess." Father opens his mouth for another question, but Matt beats him to the answer, "she started working for us yesterday."

"Oh. Now I see why the fancy costume is on display." Father laughs slightly, but gets serious as soon as he notices Matt's furrowed eyebrows. "You care about her, don't you? Enough to risk your identity getting revealed just to save her from bad decisions?"

Matt takes a sip of the drink, taking his time with the answer. But this silence says enough for Father. 

"Matt, you have to-"

"I care about everyone in this city, Father, and last night I risked a woman's life with the Russians. I can't let anyone close to me because they will end up getting hurt." Matt feels like he's back in Claire's apartment, listening to her heart ramming in her chest violently.

"Can't let anyone close to Matt Murdock or close to the Devil of Hell's Kitchen?"

"If they get close to one, the other becomes a threat."

"If it's really like that, Matthew, you've got a problem in... separating them. Don't let the Devil get the upper hand. Find your anchor, someone to keep you to your true self."

"Here I thought you were gonna bring God into the conversation." Matt scoffs again, finishing the latte.

"I'm afraid that God won't be much of a help, you have to sort it out yourself before it's too late. Open up yourself to others, Matthew, don't take away other people's darkness, thinking that it won't affect you too." Father finishes, from the movements of Matt guessing that he'll be soon leaving.

"Yeah, thanks for the drink, Father." Matt gets up with a slight struggle, which earns him a a reproachful look. 

"Don't get lost, child." Father calls one last time before Matt loudly closes the doors of the church. 

[ofeofeliaofeliaia]

Levágtam a hajam, befejeztük a konyha egyik felet, már csak szekrényt kell vennem a sutonek, ha a suto miatt nem fér el a mosogato, akkor lecserelhetem a mosogato szekrényt is, kisebbre, szebbre. Voltunk moziban, megnéztük a Caravaggio árnyékát, ami egy @mozinet film, és azt hiszem ezzel a csavoval élveztem eddig a legjobban a mozizast :) ja és a Kinoban mindig van a kedvenc feherborom, Bock Chardonnay, aminek nagyon örülök :)

Pillanatok alatt szaladnak el a hétvégék vele.

Csicsa sokat nőtt. Szeretnek focizni. Simán felugrik helyből az olembe.

Rengeteg tárgyat kene a kecobol átvinni a galeriaba, hogy ott kényelmesebb legyen, itthon meg tágasabb. De továbbra sincs se kocsim, se jogsim es ez most nem egy taxis mennyiség de nem is teherautós még. Jön a sziget, izgulok. Vettem vitaminokat, sajnos a faradekonysag nagyon feszelyez. Volt két napom reuma nélkül 🤘🏻

Jaj és tegnap mutattam a férfinak a lecsot :))) csináltam @ribizli fele verziót is, abszolút siker volt mindkettő :)

[joostjongepier]

Wat?   Brown Spot (Portrait of Andy Warhol as a banana) ((1984) door Jean-Michel Basquiat, Jean-Michel Basquiat (1984) door Andy Warhol, Los Cabazos 91984) door Jean-Michel Basquiat, China Paramount (1984), African Masks (ca. 1984) en Taxi, 45th/Broadway (1984-1985) door Jean-Michel Basquiat en Andy Warhol

Waar?   Fondation Louis Vuitton, Parijs

Wanneer?   31 juli 2023

Andy Warhol ken ik al een groot deel van mijn leven. Jean-Michel Basquiat ontdekte ik pas een paar jaar geleden. Sindsdien ben ik een groot fan van zijn werk. Van 1983 tot 1985 blijken beide kunstenaars nauw te hebben samengewerkt. Basquiat beweerde een miljoen schilderijen met Warhol samen te hebben gemaakt. Dat was lichtelijk overdreven. Het waren er in werkelijkheid zo’n honderdzestig. Beide kunstenaars werden in oktober 1982 aan elkaar voorgesteld door galeriehouder Bruno Bishofberger, die hen beiden representeerde. Ondanks het leeftijdsverschil klikte het meteen tussen de twee. Aanvankelijk werkten ze samen met Francesco Clemente, later zetten de twee hun samenwerking voort. De samenwerking tussen Warhol, Basquiat en Clemente leverde zo’n vijftien schilderijen op. De werken werden van studio naar studio vervoerd en elke kunstenaar voegde elementen toe, waarbij ieders eigen stijl zichtbaar bleef.

Warhol en Basquiat maakten verschillende portretten van elkaar, zoals Brown Spot (Portrait of Andy Warhol as a banana) en Jean-Michel Basquiat (in de pose van Michelangelo’s David). Toen Bishofberger de twee kunstenaars aan elkaar had voorgesteld, vroeg Basquiat hem om een foto van hem en Warhol te maken. Basquiat vertrok en twee uur later bracht zijn assistent het schilderij Dos Cabezas naar Warhol’s Factory. Hierop riep Warhol uit: “Oh, I’m so jealous! He’s faster than me.””

Een fraai voorbeeld van de samenwerking tussen Warhol en Basquiat is China Paramount.  Het door Warhol toegevoegde logo van Paramount Pictures staat voor de Amerikaanse filmindustrie, maar is ook een eerbetoon aan zijn toenmalige levenspartner Jon Gold, die bij het bedrijf werkte. Ronald Reagan, de acteur die president werd, propageerde in de jaren tachtig van de vorige eeuw goede handelsrelaties met China. Hieraan ontleent het werk zijn naam. Basquiats zwarte figuren geven aan dat de Afro-Amerikaanse bevolking niet meedeelt in de groeiende welvaart van de jaren tachtig.

Basquiats aandacht voor zijn Afrikaanse roots komt ook tot uiting in het meterslange werk Afrikan Masks. Warhol schreef hierover in zijn dagboek: “We painted an African masterpiece together. One hundred feet long. He’s better than I am, though” (29 mei 1984).

Taxi, 45th/Broadway geeft een autobiografische scène uit Basquiats leven weer. Toen hij een taxi wilde aanhouden, kreeg hij alleen maar beledigingen toegeschreeuwd. Kunstenaar Keith Haring, een vriend van Basquiat, zei hierover: “”Being black and a kid and having dreadlocks, he couldn’t even get a taxi. But he could spend $ 10,000 in his pocket.”

De tentoonstelling Jean-Michel Basquiat x Andy Warhol, Painting Four Hands is een grote tentoonstelling. Wat de vele werken vooral laten zien is het enthousiasme waarmee ze zijn gemaakt, de wederzijdse onderlinge inspiratie. De kunstscène in New York in de jaren tachtig was een bruisende creatieve smeltkroes.

[jahdiel-death]

✧˖ ° Aurora ✧˖ ° 

Jiyeon (Shown on Legacy) 

Dress Boots

Reborn Maitreya / Lara Petite/ Maitreya Flat

Legacy/ Perky / Perky Petite Kupra / Bimbo

Peach B.Gen.X Curvy B.Gen.X Classic

Taxi:

MP:

✧˖ ° Rousseau Beauty ✧˖ °

TRISH EYESHADOW

LELUTKA EVOX

APPLIER WITH 6 OPTIONS.

Taxi:

MP:

[peterpijls1965]

Bankieren draait om vertrouwen

Banking is all about trust, luidt een oude wijsheid van Wall Street en de City in Londen. Een klant die zijn bankier niet vertrouwt, stapt over op een andere bank.

Wie een buurvrouw heeft die nooit terug groet, zal haar op zeker moment negeren. Als je zoals ik wel eens iets verliest op straat, en ik vind het een uur of een dag later weer terug, weet dat hij omringd wordt door mensen die hij kan vertrouwen.

Dat soort mensen bestaat as we speak ook in Lombardije, Ossetie of pakweg Dortmund. Dat de meeste mensen op aarde min of meer leven zoals ik, begrijpt dat de mensheid een te weinig benoemde verworvenheid heeft geëvolueerd, laten we zeggen de afgelopen tweehonderdduizend jaar: vertrouwen.

Op zeker moment moet homo sapiens geleidelijk, en na vele pijnlijke leermomenten, zijn gaan inzien dat het minder bloederig is om samen te werken met de mensen van een nederzetting verderop, dan ze na een twist om een rund of schoon water uit te roeien of tot slaaf te maken.

Nu leren de Verenigde Naties, het parlement en veel media ons dat slecht nieuws verkoopt en weinig moeite kost. De meeste mensen echter zijn meestal niet bezig met Poetin die het oude Tsaristische Rusland wil restaureren en om die reden onvermijdelijk ook de Baltische Staten en Polen gaat annexeren.

Zeker houdt het verdeelde Europa (lees de NAVO, Amerika dus) hem tegen, maar Europa heeft behalve geld en de rentevoet geen ideologische agenda.

De mensen om me heen wel. In mijn dagelijks leven zie ik alleen maar effectuering van gedeelde belangen en gezamenlijke maar zelden benoemde waarden.

In de praktijk: zonder honger of slaag naar bed en gezond weer op. En niet piekeren over de vraag of de buren wel of niet hun fietspomp willen uitlenen of een oogje in het zeil houden als er kinderen op straat spelen.

Ik woon vijftien jaar in Venray en zie het met grote vanzelfsprekendheid gebeuren. Maar Venray is de wereld niet. De Maaskade in Venlo zuigt, in Roermond ken ik mensen uit de Kemp en in Maastricht was ik bevriend met een amfetaminedealer uit het Wittevrouwenveld die niet alleen erg aardig was, maar principieel geen speed aan me verkocht.

Toen al moet Leike mijn verslavingsgevoeligheid hebben gezien. De innemende dealer hield zich niet aan het adagium never get high on your own supply.

Leike zal 25 zijn geweest en al zijn tanden waren bijna weggevreten door de speed (acid, zeggen de Engelsen). Het droeg op een bepaalde manier bij aan zijn aantrekkelijkheid. Leike was een dreumes van 1:50, met sluik halflang bruin haar en de gloed in de ogen van de echte Sjeng (geboren Maastrichtenaar).

Wat mij betreft had hij zo de catwalk opgekund. De junkielook was en vogue in de jaren negentig. Donatella Versace joeg Iggy Pop de catwalk van Milaan op (hij droeg een spijkerbroek) en Kate Moss viel wel eens geladen uit een taxi met Pete Doherty of erger en zag er de volgende ochtend toch goed uit.

Maar Kate Moss werd vertrouwd door modellenbureaus die Leike uit het Maastrichtse Wittevrouwenveld nooit zouden casten.

Foto Donatella Versace. Ze is 69.

[feluton]

Hermana

Corbilló a következő állomás, nem találtam nyilvános albergue-t (zarándokszállás), szóval egy egyház által üzemeltetettbe mentem. Picit megilletődtem, mert ahogy beléptem, 3 apáca fogadott. Nagyon cukik voltak, több nyelven beszéltek, meg mindenféle közösségi cuccra invitáltak már a becsekkolásnál. Nekem azért van egy petit ellenérzésem az egyházzal meg egyházi dolgokkal kapcsolatban, ami eléggé felerősödött tavaly, amikor a falusi tiszteletes odament anyához az iskolában (aki szerencsétlen atomjaira volt széthasadva), és közölte vele, hogy semmi baj, majd ő imádkozik vele, és akkor majd az Isten mindent megold. Anya cuki volt, mert próbált illedelmes lenni, dehát nyilván az az adekvát gondolta volt, hogy "az Isten inkább baxa meg". Szóval én a biztonság kedvéért a "me cago en la leche"-s pólóm viselésével fejeztem ki az Istenhez való viszonyulásomat a zarándokszálláson.

Délután elmentem bevásárolni a közös vacsihoz, kíváncsian vártam az estét. Olyan háromnegyed 7 körül felmentem az ágyamhoz, hogy kicsit dolgozzak. Nyúlok be a táskába a laptopért, nincs ott. Benyúlok mélyébbre, semmi. Ajh, mondom, nemár! Nézem a telefonon, az előző helyen hagytam... Zseniális, what's now? Busz: nincs, taxi: nincs, séta: esélytelen. Lementem az épület elé, hogy kicsit kiszellőztessem a fejem, amikor épp megjelent egy kisebb csapat bringás (így is lehet caminozni), ohh, mondom, ez lesz a megoldás. El akartam kérni egyikőjüktől a bringát, dehát 5 másodperce ismertek, épp akkor értek oda istentudja honnan, nyilván azt reagálták, hogy nyasgem. De mondta a csávó, hogy úgy látta, hogy van a garázsban egy bringa, kérjem el az apácáktól. Ahh, remek, be kell vonnom őket ebbe, mert segítséget kell kérnem. Odamentem az egyik apácához – épp ilyen "te-miért-jöttél"-körön voltak egy rakás zarándokkal, és a csávó épp azt magyarázta, hogy "you know, ki akarom találni, hogy merre menjek tovább a munkával...", oh, mondom, srácok, még jó is, hogy más dolgom van, idecsúsztatnám a történetemet, nem aludnátok 3 napig, az krvaisten –, és megkocogtattam a vállát, hogy "hermana, necesito ayuda" (ami annyit tesz, "nővér, szükségem van segítségre"). Az hermana spanyolul lánytestvért jelent, de az apácákra is ezt használják. Ahogy kimondtam ezt, nagyon kettős fura érzés fogott el, egyszerre fojtogató, de egyszerre jó, mert ő nem az én hermana-m, de mégis olyan csodálatos kimondani!! A hölgy egyébként nagyon-nagyon segítőkészen reagált. Ha azzal jöttem volna elő neki, hogy egy űrsétára vágyom a Marson, akkor lehozta volna nekem még aznap estére. Lebeszélte, megszereltette, lefordította, felajánlotta, aggódott a jóllétem felől, büszke volt, hogy sikerrel jártam... Letekertem egy szakadt de összetákolt bringával egy 40-est (oda-vissza) két óra alatt, de most nálam van a laptop.

Egyébként ez az egész történet azért érdekes még, mert tőle ellopták a laptopját egyszer, amire nagyon sokáig spórolt, egész egyetem alatt emiatt nem volt laptopja. Amikor tőlem ellopták az enyémet 3 éve, teljesen átérezte, és szupernagy támasz volt. Most meg ez az hermana segített visszaszerezni...

Megkaptam az első "te miért vagy itt" kérdést is. Határozottan nem akartam róla beszélni.

[sword-day]

Get well soon.

DAREDEVIL 01.04 In the Blood

[sword-days]

DAREDEVIL anatoly ranskahov + worse

[kvibe-test]

<img src="https://cdn.discordapp.com/attachments/1046530452657279067/1257755236064428212/kvibestudios_Generate_a_cinematic_image_of_the_iconic_New_York__f597dd7e-356d-4b93-997b-190a6485e0ad.png?ex=66858f58&is=66843dd8&hm=be74206101bb021294d7082cbdc1cfd4343f9a95e7fa296def5a503310168e0f&"> Mijn Stageavontuur in New York en New Jersey

Ongelooflijk hoe snel de tijd voorbijgaat sinds ik in de Verenigde Staten ben aangekomen voor mijn stage. Het avontuur begon echt al bij de vlucht zelf. De reis was vermoeiend, en ik had last van een enorme hoofdpijn tijdens de vlucht. Toen we aankwamen, was ik overweldigd door het aantal auto's en taxi's buiten de luchthaven. Het duurde zeker twintig minuten, misschien wel een half uur, voordat ik mijn chauffeur vond.

Na een lange rit in het donker kwam ik eindelijk aan in mijn appartement in Union City, New Jersey. De zoektocht naar een geschikte woonruimte was een uitdaging. De opties in Manhattan waren schaars en duur. Gelukkig vond ik iets betaalbaars en dichter bij mijn stageplek in Jersey City.

De eerste week had ik nog geen stage. Dit gaf mij de tijd om de omgeving te verkennen. Een van mijn eerste uitstapjes was naar Manhattan, en ik was meteen onder de indruk van de hoge gebouwen. Wat mij vooral opviel, was dat de stad zowel druk als ruimtelijk aanvoelde. De brede straten en trottoirs zorgden voor die bijzondere mix van drukte en ruimte, iets wat ik niet kende uit Amsterdam met zijn smalle straatjes.

Eerste indrukken en cultuurshock

Mijn eerste week in de stad was een echt avontuur. Heel Manhattan doorkruisen, van Central Park tot de talloze wolkenkrabbers, was echt een eye-opener. Een van de eerste dingen die me opviel was het verschil tussen Amsterdam en New York. Terwijl de straten van Amsterdam smal en vaak druk zijn, biedt Manhattan bredere straten en trottoirs die een gevoel van ruimte geven, ondanks de vele mensen.

Vanaf het moment dat ik aankwam, voelde alles nieuw en overweldigend aan. Het duurde niet lang voordat ik kennismaakte met New Yorkse klassiekers. Het gebied rond mijn appartement verkennen en vertrouwd raken met Union City was een avontuur op zich. Wel ontdekte ik vrij snel enkele lokale favorieten, zoals kleine cafeetjes en eetgelegenheden, die een gevoel van bekendheid gaven in een anders onbekende omgeving.

Visa-uitdagingen en huisvesting

Voordat ik in het vliegtuig stapte, moest ik door een doolhof aan bureaucratie en logistiek om alles op tijd geregeld te krijgen. Het plannen van de visumafspraak en het verkrijgen van alle nodige documenten bleek een van de meest stressvolle onderdelen. De visumafspraak kwam erg dichtbij, en ik moest een spoedprocedure aanvragen waardoor ik mijn visum net op tijd kreeg. Aangezien het werd afgeraden om een vlucht te boeken voordat ik het visum fysiek in handen had, liep ik tegen torenhoge last-minute vliegticketkosten aan. Desondanks lukte het om alles binnen de tijd voor elkaar te krijgen.

Wat betreft huisvesting, koos ik ervoor om niet in de door de interimgroep aangeboden accommodatie te verblijven. Naast de hoge kosten, wilde ik ervaren hoe het zou zijn om op mezelf te wonen. Na wat research via Airbnb vond ik een appartement in Union City, New Jersey. Het geboekte appartement bleek een goede keuze, qua locatie en kosten.

De eerste dagen bij KVIVE Studios

Op mijn eerste stagedag bij KVIVE Studios in Jersey City werd ik warm ontvangen door Joe en Darren, de CMO en CTO. Voor mijn stage was mijn eerste taak om een landingspagina te maken voor hun nieuwe dienst, Live Picture Studios, die zich richt op bruiloftsvideografie en fotografie. De eerste weken waren gevuld met allerlei media- en marketingopdrachten, zoals het maken van landingspagina's voor hun muzieklicentieplatform, Syfootmedia, en het ondersteunen van de lancering van een sociale-media-contentdienst voor bruiloften.

Een belangrijke mijlpaal was de eerste keer dat ik naar Manhattan ging voor een shootsessie in Chelsea. De shoot vond plaats in een stijlvolle, industriële locatie en ik hielp onder andere met het opstellen van de apparatuur. Later kreeg ik de kans om delen van de High Line te verkennen en een bezoek te brengen aan Chelsea Market, waar ik genoot van een heerlijke bratwurst.

Exploraties en sociale avonturen

Tussen de werkdagen door bleef ik de stad verkennen. Mijn ouders en twee beste vrienden kwamen op bezoek, en we bezochten samen enkele iconische plaatsen zoals de 'Edge' observatieplatform en het Vrijheidsbeeld. Vooral het delen van deze ervaringen met hen maakte alles bijzonder.

Tijdens mijn stageleerperiode leer ik niet alleen veel op het werk, maar ook over de cultuur en de stad. Samen met collega’s lunchen is een hoogtepunt geworden. Zo bezochten we een Ierse pub waar we genoten van een heerlijke Shepherd's pie, en mijn collega’s namen me mee naar een authentiek Peruviaans restaurant.

Daarnaast deed ik waardevolle contacten op tijdens verschillende netwerkbijeenkomsten die ik bijwoonde. Hoewel dit soms ook hilarische momenten opleverde, zoals de keer dat ik per ongeluk de deksels van de chafing dishes in de vuilnisbak gooide. Gelukkig waren mijn collega's erg begripvol.

Nu mijn stage bijna ten einde loopt, ben ik druk bezig met het afronden van projecten en de laatste weken zo goed mogelijk benutten. Plannen voor de toekomst? Misschien blijf ik hier nog om verder te werken aan Bloggerfy, een spannend project waar ik de afgelopen maanden veel over heb geleerd.

Mijn tijd in Amerika heeft me verrijkt op manieren die ik nooit had voorzien. Ik zou het iedereen aanraden om een keer een stage in het buitenland te doen. Het opent je ogen voor nieuwe culturen, biedt enorm veel leermogelijkheden en creëert onvergetelijke herinneringen.

#internship #USA #NewYork #traveladventures #culture

[mariacallous]

The main suspect for the twofold murder that has shocked North Macedonia, Ljupco Palevski, was arrested on Tuesday in the Turkish town of Balikesir after North Macedonia issued an Interpol arrest warrant.

“We will start the appropriate procedure [for extradition] immediately this morning, from the very start of our working hours,” North Macedonia’s Justice Minister, Krenar Loga, said on Wednesday.

The news of the arrest came straight from North Macedonia’s Interior Minister, Oliver Spasovski, who said close cooperation with police in Turkey had been crucial.

“Our services …communicated with the Turkish counterparts who told us that the person was located in Balikesir and wanted to leave for Istanbul. He used a taxi driver as decoy for his trip to Istanbul but he in fact returned to Balikesir. Turkish police arrested him … on one of the highways in the area while he was on foot,” Spasovski said.

Spasovski said that with this arrest, all five suspects for the gruesome killings that shook North Macedonia are now in detention.

Palevski is the person suspected of planning and actually killing the two people with a handgun.

The far-right activist and businessman from Skopje first fled to neighbouring Serbia, then to Bulgaria, from there he is believed to have entered Turkey, authorities said.

Authorities on Sunday found the bodies of both victims,14-year-old Vanja Gjorcevska from Skopje, who went missing last week, and Pance Zezovski, 74, a retired barber from the town of Veles who was reported missing a few days before the girl.

The bodies were discovered at different locations after the suspected accomplices had revealed their shallow graves to the authorities.

According to the preliminary investigation, the group consisted of five people led by Palevski, who first kidnapped and murdered the pensioner, taking his car, which was used days later in the kidnapping of the teenage girl.

The prosecution on Monday said it suspects that the motive for the girl’s kidnapping was “personal gain”, meaning that the group intended to extort a ransom from her mother.

They are yet to determine what had prompted her killing, and whether the main suspect might have killed her in a panic, after realizing that the kidnapping had gained too much publicity.

One of the detained persons is the girl’s father. There are suspicions that he might have helped the perpetrators kidnap his daughter by giving them information about her whereabouts.

[tobbpenztazembereknek]

Grazba vitték Orbánt a brüsszeli megalázása után - egy taxis mesélte.

Még a taxisok sem álltak vele szóba - egy taxis mesélte!

[nihondave]

Okinawa was zonnig, mooi en niet helemaal mijn bestemming. Hoewel veel mensen jaloers zouden zijn dat ik op zo'n prachtig eiland zat, was ik blij toen het vliegtuig naar Tokyo vertrok. Het helpt uiteraard niet dat ik weinig om zon, zee en strand geef, maar Okinawa was erg lastig te navigeren zonder auto en niet bijzonder geschikt voor soloreizigers. Daarbij had ik Okinawa onderschat en onvoldoende gepland.

De eerste dag was zodoende vooral erg rustig. Ik heb flink uitgeslapen, een wasje gedaan en een museum bezocht (foto 1). Het museum behandelde de geschiedenis van Okinawa, maar de foute rol van Japan dat het onafhankelijke koninkrijk Ryuku simpelweg heeft ingelijfd, was volkomen onderbelicht. Japan heeft daar wel vaker last van, zoals ten aanzien van de tweede wereld oorlog. Slecht 1/3 van alle mensen van Okinawa heeft de oorlog overleefd, door de Amerikanen maar vooral ook door de Japanners zelf die de bevolking in hun val meenamen. Na de oorlog wilde Japan eigenlijk Okinawa ook niet terug hebben van de Amerikanen maar dat wordt gewoon niet verteld. De bel op de foto is trouwens even lang als ik.

De tweede dag, ben ik spontaan omdat ik het niet rond kreeg op het hoofdeiland naar een ander eiland, Ishigaki, gevlogen. Daar zeker mooie dingen gezien en zelfs gesnorkeld (foto 4 en 5) maar daar ook flink voor betaald. Zo heb ik een taxi mij vrijwel het hele eiland over laten rijden om onder meer palmbomen en een druipsteengrot te zien (foto 2 en 4). Gelukkig was de taxichauffeur wel zo aardig om ook nog een foto van mij te nemen (foto 3). Ook heb ik nog op een boot met glazen bodem gevaren (foto 7) wat een stuk mooier was dan de foto's konden vastleggen. Schildpadden, anemoonvissen en vele andere vissen gezien. Helaas zag ik tijdens het snorkelen en de glazen boot tour wel veel dood koraal. Waarschijnlijk veroorzaakt door warmer water door klimaatverandering.

Over de dag daarna, toen ik terug op het hoofdeiland was, kan ik kort zijn. Ik ging een uniek kasteel bekijken, maar het is in 2019 afgebrand. Helaas was dus alleen het begin van de herbouw te zien (foto 8). Het was uiteindelijk de slechtste dag van de vakantie, maar dat moet er altijd een zijn.

De laaste dag nog op een bustour geweest. Onder andere het aquarium gezien waar ze een heuse walvishaai hadden (foto 9). Supergaaf, al was de rest van het aquarium maar matig. Wel veel van het eiland gezien zoals de prachtig gekleurde wateren en mooie natuurlandschappen (foto 10 en 11). Het einde was echter vrij ruk, een bezoek aan de American Village, een aftandse tourist trap. Zodoende na 5 minuten daar maar weggegaan zonder het de gids te vertellen, dus toen zij zich afvroeg waar ik was, loog ik maar dat ik de tijd vergeten was en nog aan het eten was. Weet zij veel en ze sprak geen Engels ondanks dat het een Japans/Engelse tour was. Al met al was Okinawa enigszins teleurstellend, maar....

Er was ook Rock bar freaks a gogo. Een zwaar alternatieve bar gebaseerd op het freak jaren 60/70 thema. De bar was met zeer veel zorg ontworpen door de eigenaar die tevens achter de bar stond. Super veel filmposters, design meubels uit de jaren 60/70, heel veel blote vrouwen en het penisbeeld uit A Clockwork Orange. Helaas door het bier en de geanimeerde gesprekken met een New Yorks stel vergeten foto's te maken. Ze waren vrij jaloers op mij, want ze hadden 11 dagen waar ik er 35 had. Ze deden wel een stuk interessanter werk want ze waren set designers voor films, series en Sesamstraat. Op de laatste avond ben ik nog even terug geweest en toen vrijwel de hele avond met de barman gesproken. Dat was lastig want zijn Engels was beperkt, maar met Google translate kwamen we een eind. Zo kwam ik er wel achter dat het een hele vreemde vogel was, want klanten mochten niet eens een stoel verplaatsen (de esthetiek moest in stand blijven) en grote groepen wees hij de deur, dat was te veel werk. Enerzijds klaagde hij over het gebrek aan geld, maar adverteren was niks, want dat trok saaie klanten. Maar ach, ieder zijn ding.

Nu laatste stop Tokyo 🥳

.